ONGELOFELIJK
Het is niet waarschijnlijk dat ik morgen reeds het moede hoofd te ruste leg, maar ik voel wel dat ik ouder word. Lopen gaat niet meer zo goed; ik heb een rollator nodig. Ik begin op te zien tegen klussen als stofzuigen en ophangen van de was. Ook ben ik gauw moe. Het hart functioneert niet meer zo geweldig. Het zal wel bij deze levensfase horen dat ik dezer dagen vaak terugdenk aan wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Hoogtepunten zoals het concert van een nachtegaal, waar mijn vrouw en ik naar luisterden op een bankje op het eiland Borkum, dieptepunten zoals het overlijden van mijn vrouw.
Ik heb ook een paar dingen meegemaakt die niemand wil geloven, maar toch echt gebeurd zijn. Daar wil ik het nu eens over hebben.
Een van de dingen die ik heb gedaan bij de uitgeverij waar ik gewerkt heb, was de begeleiding van het blaadje EMU & Euro. Dat was een coproductie van Wolters Kluwer, mijn werkgever, met de Rabobank. Ik deed de redactie samen met een collega. Het blad bestond al een tijdje toen wij het onder onze hoede kregen; wij maakten de laatste jaargang. Toen ons vierde nummer was uitgekomen, kreeg mijn collega ineens een boos mailtje van een mevrouw die we niet kenden, dat we haar hadden moeten informeren over de verschijning van het nummer. Tot op de huidige dag is het mij niet duidelijk waarom dat had gemoeten. Wat was haar rol dan? De drie eerdere nummers waren probleemloos verspreid. We hadden niet de indruk dat ze onmisbaar was.
Een paar jaar daarvoor had ik een conflict met een wanpresterende leverancier, een zetterij annex drukkerij. Die had een week extra uitgetrokken om een derde proef van een boek af te leveren waarin de helft van de correcties op de tweede proef niet was uitgevoerd. Ik ergerde me bij het nakijken zo dat ik in die proef een hatelijke opmerking erbij schreef. Wat denkt u? Ging mijn chef vierkant achter mij staan? Nee! Mijn chef en zijn adjunct gingen vierkant achter de wanpresterende leverancier staan! Ik kreeg te horen dat de leverancier het volste recht had om een week extra uit te trekken en dan de helft van de correcties over te slaan. Nee, dat ik met mijn opmerking het tere zieltje van een van hun lievelingetjes had gekwetst, dát was erg!
De bewuste leverancier was trouwens drukkerij Casparie in Heerhugowaard. Ik noemde die club altijd Sabotarie. Die grossierde in dit soort geintjes. Stukken tekst uitdraaien in het verkeerde lettertype, tekeningen zoekmaken, correcties botweg niet uitvoeren, maar ook dingen veranderen waar niemand om gevraagd had. Ja, je moest als redacteur zelfs iedere pagina nameten, want zo’n pagina kon 40 regels tellen, maar ook 39 of 41. Maar hoezeer Sabotarie ook liet blijken dat iedere bereidheid om behoorlijk werk af te leveren ontbrak, mijn chef en zijn adjunct bleven Sabotarie opdrachten geven en bleven alles goedpraten wat deze lieden deden. Waarom? Ja, dat moet je hun vragen.
Van mijn werk naar de hobbysfeer. Ik schrijf artikeltjes voor Wikipedia. Meestal voor de Nederlandstalige, maar ook wel voor de Duitstalige, en zelfs herschrijf ik de laatste tijd af en toe een artikel op de Franstalige Wikipedia. Op de Engelstalige Wikipedia ben ik gestopt, want daar kreeg ik ruzie. Waarover? Nee, niet over het Israëlisch-Palestijnse conflict, niet over de islam, en ook niet over Geert Wilders. Het conflict ging over een minor poet uit de zeventiende eeuw. Jazeker, het is mij gelukt om daar ruzie over te krijgen!
De bewuste dichter was Robert Roberthin (1600-1648), een lid van de Königsberger Dichterkreis, de groep dichters en componisten rond Simon Dach en Heinrich Albert. Voor de Nederlandstalige Wikipedia had ik een paar artikeltjes geschreven over die groep en wat verwante onderwerpen, zoals het liedje Ännchen von Tharau en Vladimirovo (zo heet Tharau tegenwoordig). Roberthin had nog geen artikel op de Engelstalige Wikipedia, dus heb ik mijn artikel ook in het Engels vertaald. Tot mijn grote verwondering veranderde iemand een paar dagen later in die Engelse versie de zin ‘Robert Roberthin (3 March 1600 in Saalfeld (now Zalewo in Poland) – 17 April 1648 in Königsberg) was a German Baroque poet.’ in ‘Robert Roberthin (3 March 1600 in Saalfeld (Zalewo) – 17 April 1648 in Königsberg (Królewiec)) was a German Baroque poet.’ met als motivering: ‘Danzig vote’.
Wat was dat nou weer? Wel, het bleek dat op de Engelstalige Wikipedia in 2005 (toen ik nog niet meedeed) een stemming is gehouden over het gebruik van de namen Danzig en Gdańsk. Daarna wierp een groepje Polen zich op als waakhond voor de naleving van de beslissing. Als een plaats een Poolse naam had, moest die er per se bij. Dat ging ver. Stond ergens Königsberg, dan moest en zou ‘Królewiec’, de Poolse naam voor de stad, worden toegevoegd, want tussen 1454 en 1657 was Oost-Pruisen, hoewel de facto zelfstandig, een leen van de Poolse koning geweest. Met een van die Polen had ik dus zojuist kennisgemaakt.
Ik vond die toevoeging onzin. Het artikel ging niet over Königsberg, het ging over iemand die daar toevallig woonde, en ik vermoed dat zeker 90% van de bezoekers van het artikel geen flauw idee had wat dat ‘Królewiec’ daar te zoeken had. Dus haalde ik het weg. Daarop volgde een bewerkingsoorlog, waarbij mijn opponent als een mantra ‘Danzig vote’ bleef herhalen. Al na korte tijd had ik er genoeg van. Ik doe mee aan Wikipedia om leuke artikeltjes te schrijven, niet om een discussie uit 2005 nog eens over te doen. Ik ben gestopt op de Engelstalige Wikipedia. Wat mij trouwens nog het meest ergerde: mijn opponent was totaal niet geïnteresseerd in Roberthin of de Königsberger Dichterkreis, het enige waar het hem om ging was ‘Królewiec’ in het artikel te krijgen.
Nog iets dat veel mensen niet willen geloven, maar toch echt gebeurd is. In de tijd dat ik in Arnhem woonde, liep ik een keer met een kapot horloge een horlogier binnen. ‘Is dit nog te repareren? Het zou wel leuk zijn, het is van mijn opa geweest.’ Jongmens achter de toonbank: ‘Nou, dan kunt u het nu eindelijk weggooien.’
De meeste lezers zullen het wel met mij eens zijn: dit is qua onbeschoftheid nauwelijks te overtreffen.
Heb ik ook weleens iets ongelofelijks meegemaakt dat wel leuk was? Jazeker.
Ik heb jarenlang vogels gehouden. Mijn meest spectaculaire vogels waren Hirohito, de Japanse nachtegaal, en Alexander Borgia, de groene kardinaal. Maar ook mijn kanarie Lodewijk verdient een speciale vermelding. Lodewijk was een uitstekende zanger. Hij bracht mooie, gevarieerde trillers voort. En dan had je Archibald, mijn parkiet. Al korte tijd na zijn introductie in de voličre bleek hij erg geïnteresseerd te zijn in de kanarie. Hij probeerde de zang van Lodewijk te imiteren. Eerst leek het nergens op, maar al na een paar weken kon hij net zo goed zingen als de kanarie, en kon je niet meer horen of Lodewijk of Archibald aan het woord was.
Ik heb het verteld, dus nu kan ik met een gerust hart... Ach nee, dat is zielig voor Hup, de kat die ik nu heb. Ik wacht nog even.
Sijtze Reurich
En Sabotarie is in 2003 geliquideerd.
 |
 |
 |