|
Het ‘vierkantje’. Zo noemden mijn naaste collega's en ik het redactioneel
commentaar in F&A
Actueel. Die naam ging terug op het veertiendaagse blad Fact, een
van de voorgangers van F&A
Actueel. Toen Fact pas begon, was het redactionele commentaar
inderdaad vierkant. Later werd het rechthoekig en ook in F&A Actueel was het rechthoekig.
Maar de naam ‘vierkantje’ bleef. Mijn eerste vierkantje schreef ik toen Ellen Elsinghorst, de voorgangster van mijn voorganger als eindredacteur bij Fact, afscheid nam bij Kluwer. Haar collega's maakten toen een essaybundel, die ze cadeau kreeg op de dag van haar afscheid. We moesten allemaal een stukje van precies 144 woorden schrijven, want dat was het streefgetal voor een vierkantje. Ik nam als thema het afschuwelijke Nederlands dat een auteur een redacteur soms voorschotelt, want het is helemaal geen wet van Meden en Perzen dat iemand die iets zinnigs te zeggen heeft dat ook in fatsoenlijk Nederlands doet. Ik schreef de getallen van 1 tot en met 144 op een papiertje en ging daar woorden boven schrijven. Het ging goed. Ik hoefde maar twee woorden te schrappen. Later werd ik zelf eindredacteur van Fact en mocht ik af en toe een ‘echt’ vierkantje schrijven. Af en toe, want het vierkantje werd verzorgd door een groepje redacteuren die er om beurten een schreven. |
Later veranderde het ontwerp en kreeg ik weer wat meer ruimte tot mijn beschikking: zo'n 120 woorden. Op hetzelfde moment besliste mijn chef dat het beter was als ik alle redactioneeltjes zelf schreef. Per slot van rekening was F&A Actueel het enige Kluwer-blad waar redacteuren bij toerbeurt een redactioneeltje schreven, terwijl er maar één man verantwoordelijk was voor de inhoud. Een halfjaar later ging het blad driewekelijks verschijnen.
Het leek me leuk om ergens alle vierkantjes die ik heb geschreven bij elkaar te zetten – en waar kan dat beter dan op mijn website? Ze zijn niet allemaal even geslaagd, maar wie schrijft alleen maar meesterwerken? De minst geslaagde vind ik zelf ‘Weg met het omslagstelsel!’ Hier ben ik mezelf teveel serieus gaan nemen. Mijn favoriet is ‘Naamsbekendheid...’, een vileine aanval op het energiebedrijf Nuon, dat bakken vol geld in de voetbalclub Vitesse heeft gestort (en de club vervolgens doorgaf aan de gemeente Arnhem, die vrolijk doorging met geldscheppende activiteiten).
De vierkantjes die ik in de tweede helft van 2000 heb geschreven, maakte ik thuis terwijl ik zat te herstellen van mijn bypassoperatie en stuurde ik per e-mail naar Deventer. Eén van die stukjes, ‘Ex-overheidsbedrijven zijn gelijker dan andere’, is het enige dat ooit gecensureerd is. ‘Ooit had ik een chef die vond dat zijn favoriete drukkerij het volste recht had een week extra te nemen om een derde proef te fabriceren waarin de helft van de correcties uit de tweede proef niet was uitgevoerd,’ had ik geschreven. Mijn toenmalige chef zag die kritiek op een van haar voorgangers kennelijk als impliciete kritiek op Kluwer en maakte daarvan ‘Ooit had ik een chef die vond dat zijn favoriete drukkerij het volste recht had een week extra te nemen voor een derde correctie,’ waarmee ze de passage trouwens in één moeite door onbegrijpelijk maakte. Dat merkte ik pas toen ik het kant-en-klare blad thuisgestuurd kreeg. Daar was ik toen nogal nijdig over. Als je die tekst niet acceptabel vindt, weiger dan het hele stuk, maar ga het niet verminken.
Toen ik wegging bij Kluwer hield mijn verantwoordelijkheid voor het blad op en gingen mijn opvolgers vierkantjes schrijven. Maar in de tweede helft van 2009 ging de toen zittende redacteur van het blad met zwangerschapsverlof en mocht ik als freelancer het blad vijf nummers lang draaiende houden. Dat leverde dus ook vijf vierkantjes op.
Hoeveel woorden heb ik nu? Meer dan 650! Veel te veel! Hoogste tijd om te stoppen.
Sijtze Reurich
O ja, de tekening hierboven is van de hand van William Makepeace Thackeray (1811-1863).
 |
 |
 |
 |
De lastigste teksten jegens een redacteur zijn niet de teksten in abject foutief Nederlands. Die moet je gewoon in eigen formulering navertellen. Nee, de lastigste teksten zijn die teksten waar in elke zin minstens één woordje verkeerd ligt. Die teksten vergen continue alertheid. De oorzaken hebben meestal één en dezelfde oorzaak: de auteur oordeelt zijn onopgesmukte tekst te kaal en vangt aan die te verfraaien. Dat hij daarmee zijn tekst alleen maar om hals helpt, heeft hij niet in de smiezen. Opgave van de redactie is nu de generatieve tekst te reconstrueren. Van de richting van de auteur heeft ze daarbij weinig dankbaarheid te oogsten. Dat was immers de tekst die hij juist afgeworpen had? Hier komt ook het psychologisch talent van de redacteur de hoek om kijken. Hoe overreedt die de auteur van de juiste handelwijze? Heeft Ellen de rode pen al gevat?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Hoe komt een investeringsbeslissing tot stand? Natuurlijk op grond van rationele overwegingen als te verwachten rendement en continuïteit. Maar ook irrationele motieven (angst, hebzucht, onzekerheid en kuddegedrag) spelen een rol. Zo zien we dat de beurskoersen stijgen of dalen bij een regeringswisseling. Steevast herstelt de beurs zich als de beleggers merken dat de nieuwe regering helemaal niet van plan is bedrijven te onteigenen. Die euforie of paniek was dus overbodig. MPC Capital bv introduceert nu het nieuwe MPC € Methodik Fonds, dat zijn beslissingen uitsluitend baseert op computerrekenmodellen. Geen Fingerspitzengefühl of emotie meer, alleen de koele cijfers tellen. Het laatste woord op het gebied van beleggen? Ik denk het niet. De output van een computerprogramma hangt af van de input. Er zullen altijd dingen gebeuren die het programma niet kon voorspellen, domweg omdat ze niet te voorzien waren en dus niet zijn ‘meegeprogrammeerd’. Als China Taiwan binnenvalt, is het programma nergens meer.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
‘World Online zet internet op z’n kop!’ ‘Heel Nederland krijgt gratis internet.’ ‘En er was licht … en er was gratis internet’ (Religion sells denken ze bij Zonnet). De oorlog om de internetgebruiker is in volle hevigheid losgebrand. Rekeninghouders van de Postbank werden opgeschrikt door een mailing van Freeler, die namens ING Bank, Nationale Nederlanden en Postbank gratis internet aanbood. Versatel, Free Record Shop en Radio 538 presenteerden hun eigen gratis-internetprovider, Zonnet. Zitten daar filantropische motieven achter? Wat dacht u? Een provider krijgt van KPN Telecom een bedrag per telefoontik, en die tikken betaalt u nog steeds zelf. Een huis-aan-huisblad is ook gratis, maar een advertentie daarin niet. Hogere oplage, hoger tarief. Is gratis internettoegang trouwens echt nieuw? Als ik, met mijn abonnement op een computerblad, inga op alle aanbiedingen van x uur gratis, kan ik jaren vooruit met gratis internet.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Gaat alles tegenwoordig echt sneller dan vroeger? De post bijvoorbeeld? Voor me ligt een oude Russische brief van Dorpat naar Sint‑Petersburg, een afstand van 250 werst: vertrekstempel 18‑4‑1884, aankomststempel 19‑4‑1884. Vorige maand was een pakje van Amsterdam naar Deventer (95 werst) zes dagen onderweg. De spoorwegen dan? Een treinreis van 18 werst tussen Haarlem en Amsterdam duurt nu (exclusief vertragingen) een kwartier. In 1948 ook al, zo leert een blik in een antiek spoorboekje. De nieuwe media dan, die scoren toch zeker beter? O ja? De kopij voor dit blad gaat per e-mail naar de zetter in Zutphen, 15 werst van Deventer. De vorige keer verstuurden we de kopij om twaalf uur, en kwam die aan om vier uur. Een koerier te paard met een floppy, hoe lang doet die erover?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Op de website van Intermediair (www.intermediair.nl) vindt u sinds kort het Salariskompas. U typt een paar gegevens in (leeftijdsgroep, mate van leidinggeven, categorie functie, opleiding). Het programma zoekt in een database met gegevens van 26.000 personen naar mensen met dezelfde karakteristieken en vertelt u wat die gemiddeld verdienen. Het geeft ook het hoogste, laagste en gemiddelde salaris van de veel grotere groep met alleen dezelfde functie, leeftijd en leidinggevende ervaring.
Mij viel het Salariskompas een beetje tegen. De keuzemogelijkheden zijn beperkt. ‘Productie/techniek’ is niet echt een sluitende omschrijving van mijn functie. In de database bleken 0 (nul) lotgenoten te zitten. Wel zaten er 103 enigszins vergelijkbare personen in. Die verdienen tussen f 40.640 en f 177.902. In die categorie valt de helft van de Nederlandse bevolking. Maar het gemiddelde, kwam dat een beetje overeen met mijn salaris? Delicate vraag. Vooruit dan: ik verdien meer dan ik verdien.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Vorig jaar was er in Den Haag een tentoonstelling van geretoucheerde foto’s uit de Sovjet-Unie. Het is verbijsterend om te zien hoe Trotski, Kamenev of Zinovjev spoorloos van een foto kon verdwijnen. Er hing ook een serie van vier. Op de ‘oerfoto’ vergaderde Stalin met drie andere leiders. Op de laatste foto zat hij alleen achter zijn bureau.
Stel je voor dat die retoucheurs een computer tot hun beschikking hadden gehad. Dat had een hoop werk gescheeld! Eén muisklik en ‘Delete Trotski’.
Vorige week stond er een klein berichtje in de krant: ‘Hackers zetten onjuist bericht op website Baan’. Op de site van Baan stond het bericht dat het bedrijf een kapitaalinjectie zou krijgen van $ 75 miljoen, op initiatief van een groep investeerders. Er klopte geen woord van dat verhaal.
Inderdaad, de werkelijkheid is gemakkelijk te manipuleren met een computer. Maar wie beschermt ons tegen de retoucheurs?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Stel u voor dat de regering zou voorstellen Shell het alleenrecht te geven op de verkoop van benzine in de randstad, Gelderland en Noord-Brabant. Esso kreeg dan Groningen, Friesland en Drente toegewezen, Texaco Limburg en BP de kop van Noord-Holland. Het is niet moeilijk te voorspellen wat er dan zou gebeuren. Esso, BP en Texaco zouden alles doen om de regeling van de baan te krijgen, desnoods via het Europese Hof. De uitslag is ook niet moeilijk te voorspellen. Ze krijgen gelijk.
Politici weten dat natuurlijk ook. Maar waarom willen ze dan wel zo'n situatie bij het spoorvervoer? Alle rendabele lijnen naar de Nederlandse Spoorwegen, en een paar marginale vervoersmaatschappijtjes mogen dan nog wat onrendabele lijntjes exploiteren in de Achterhoek of in Noord-Nederland. Waar hebben de NS (in 1998 nog uitgeroepen tot meest klantonvriendelijke bedrijf van Nederland!) dat eigenlijk aan verdiend?
Sijtze Reurich
Toch leek het me wel leuk hier ook een stukje te presenteren dat het niet heeft gehaald.
|
|
|
|
U bent een kleine middenstander en u sponsort met achtduizend gulden de tafeltennisclub van de buurt. U laat shirts maken met ‘Buurtsuper’ erop. Een jaar later staat de voorzitter van de tafeltennisclub op de stoep. Er zijn financiële problemen. Hij krijgt vierentwintigduizend gulden mee. We zijn weer een jaar verder. De club dreigt failliet te gaan. U doet een genereus aanbod. De voorzitter eruit, dan komt u met zestigduizend gulden over de brug. Nu moeten wel uw prijzen omhoog, anders gaat u zelf failliet. Ineens vestigt zich bij u om de hoek een andere supermarkt, die een stuk goedkoper is. Tot uw ontsteltenis merkt u dat uw klanten uw winkel nu links laten liggen. U troost u met de gedachte dat die sponsoring toch heel wat naamsbekendheid heeft opgeleverd en dat u nu een aantrekkelijke overnamekandidaat bent als iemand uw winkeltje wil overnemen.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Op 1 april maakte de financiële website IEX reclame voor een nieuw fonds in de dotcom-sector: F/Rite Air (spreek uit: Fried Air oftewel Gebakken Lucht). Zo’n vijfhonderd mensen wilden wel investeren in dit veelbelovende fonds.
Kort daarvoor was World Online op de beurs geïntroduceerd. De beleggers verdrongen zich om een paar aandelen te bemachtigen – en een paar dagen later om ze kwijt te raken.
Is dit nu reden om een bedrijf dat naar de beurs gaat te verbieden reclame te maken voor zijn aandelen? Minister Zalm bepleitte dat op 30 april voor de televisie. Een Amerikaanse president (Lincoln? Roosevelt? Truman?) moet ooit gezegd hebben: ‘You can fool all of the people some of the time and some of the people all of the time. But you cannot fool all of the people all of the time.’ Waarom moet je mensen tegen zichzelf beschermen? De meesten kunnen dat meestal zelf.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Wij Nederlanders spreken heel slecht Frans en lopen daardoor orders mis. En onze nog lacuneuzer kennis van Chinees, Pools en Arabisch dan, hoeveel orders kost dat? Het leren van een taal is een hele opgave en er zijn duizenden talen. We kunnen ons beter beperken tot die van de buurvolken, dan begrijpen we hen tenminste en hebben we toegang tot hun cultuur. Daarom is het inderdaad jammer dat het Frans hier zo in het slop is geraakt.
Om internationaal te communiceren, bijvoorbeeld in de handel, gebruiken we Engels. Dat is nergens vastgelegd, het is gewoon zo gegroeid. Esperanto zou een betere keus zijn, maar het is nu eenmaal Engels. Het zijn de Fransen die zich niet aan die conventie willen houden en per se Frans willen spreken. Dat is niet onze schuld.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Ooit had ik een chef die vond dat zijn favoriete drukkerij het volste recht had een week extra te nemen om een derde proef te fabriceren waarin de helft van de correcties uit de tweede proef niet was uitgevoerd. Het was schandelijk dat ik daarop kritiek had.
Een vergelijkbare apenliefde voor een bedrijf dat zoiets niet verdient, koestert de overheid tegenover haar verzelfstandigde dochters. De veiling van de mobiele frequenties blijkt vooral zo onhandig opgezet te zijn uit angst dat KPN Telecom uit de boot zou kunnen vallen. Dat moest natuurlijk voorkomen worden, al kost het miljarden...
Maar de overheid pakt de Nederlandse Spoorwegen toch aan? Die moeten toch een ‘prestatiecontract’ tekenen? Laat de overheid nu toevallig dezer dagen de exploitant voor de hogesnelheidslijn moeten kiezen. Belangrijkste criterium is ‘comfort voor de reiziger’. Wedden dat de ondertekening van dat contract straks als argument wordt opgevoerd om de exploitatie van die hogesnelheidslijn aan de NS te gunnen?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Nog maar een jaar geleden hadden beleggers het idee dat voor dotcom-bedrijven heel andere regels golden dan voor bedrijven uit de ‘oude economie’. Een dotcom hoefde niet rendabel te zijn, verliezen waren zelfs een aanbeveling. Het ging om het aantal klanten, desnoods niet-betalende. Dat zul je nu niet meer horen. De bom onder die opvatting was de beursintroductie van World Online. Al direct zakte het aandeel als een pudding in elkaar en sindsdien is het een weinig aantrekkelijk beursfonds met koersen schommelend tussen € 11 en € 14. Maar ook zonder World Online zou de internethype wel over zijn gegaan. Er zijn dit jaar heel wat onrendabele dotcom-bedrijven verdwenen. Het aantal elektronische veilingen is gedecimeerd. Veel elektronische winkels moesten sluiten. Daarmee hoeft een internetonderneming nog niet kansloos te zijn, als ze maar gewoon voldoet aan de regels van de ‘oude economie’. Ze moet winst maken.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Is privé-gebruik van e-mail en internet echt een probleem? Toch niet meer dan privé-gebruik van telefoon of kopieerapparaat? In werktijd een afspraak maken met de tandarts mag. Een kopietje maken van de belastingaangifte mag ook. Dus even een privé-mailtje versturen of even via internet een hotel in Luxemburg bespreken mag ook wel. Daar zullen maar weinig werkgevers moeite mee hebben.
Maar uren bellen met tante Greet mag niet. Op het kopieerapparaat het blaadje van de postduivenvereniging vermenigvuldigen ook niet. Uren mailen of uitgebreid kijken wat Luxemburg als vakantieland te bieden heeft, kan al evenmin. Maar weinig werknemers zullen vinden dat ze daar recht op hebben.
En als het toch gebeurt? Dan wordt het tijd om het takenpakket van de betrokken werknemer eens tegen het licht te houden. Blijkbaar heeft hij te weinig omhanden. Ík zou er geen tijd voor hebben!
Sijtze Reurich
|
|
|
|
De Nederlandse Orde voor Administratie- en Belastingdeskundigen laat ons per persbericht weten ‘verbijsterd’ te zijn over de medewerking van MKB-voorzitter Hans de Boer aan de advertentiecampagne van de AA's. Immers, 65% van het MKB spreekt liever een NOAB-lid dan een AA. Reden voor het NOAB-blaadje om De Boer te interviewen. De Boer ‘worstelt met een halfslachtige verdediging’ en neemt ‘deels afstand van de advertentie’, aldus de interviewer. Tussen de regels staat ook iets: het is haat en nijd tussen NOAB en NOvAA.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Uit een brief van LeasePlan Nederland aan zijn relaties:
‘Vanaf 1 november 2001 willen we uitsluitend nog facturen in euro's ontvangen.’ ‘Om verwarring te voorkomen, verzoeken wij u nadrukkelijk om ons pas na 1 november 2001 te factureren in euro's. Mocht u toch vóór deze datum facturen sturen in euro's, dan zijn wij genoodzaakt de facturen aan u terug te sturen en kunnen wij helaas niet tot betaling overgaan.’ ‘Samen met u zorgen we voor een soepele overgang naar de nieuwe munt!’
Samen met u? Wat doen we dan samen?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
De Taskforce Ouderen en Arbeid heeft gepleit voor mogelijkheden om na het pensioen parttime door te werken (Het Financieele Dagblad, 2 mei 2002). Een sympathiek voorstel, vind ik – tot ik bij de laatste alinea ben aangeland. Daar staat dat er een minister voor ouderenbeleid moet komen, maar hij mag vooral niet zo heten. Dat klinkt stigmatiserend. Noem hem liever minister voor generatiebeleid, diversiteitsbeleid of levensloopbeleid. Piet is schoorsteenveger, maar wilt u hem alstublieft rookkanaalhygiënist noemen?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
FEM Business werpt een nieuw licht op een verschijnsel waar een geur van patserigheid omheen hangt: de auto-met-chauffeur. Patserig, welnee: ‘Ik sta twee uur heen en twee uur terug in de file; die uren kan ik wel nuttiger gebruiken.’ En dus zit de topmanager achterin de auto te werken, terwijl de chauffeur op de file let. Toch blijf ik twijfelen. In de trein kun je ook werken. Een NS-jaarkaart eerste klas kost € 3990. Is dat in veel gevallen niet een goed alternatief?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Het is mooi geweest van Judith Mair: nog maar pas op de markt, nu al een cultboek. Ondernemingen zijn knuffelbedrijven geworden. Men kent elkaar, begrijpt elkaar en staat elkaar na. Dat moet stoppen. Mensen moeten gewoon weer aan het werk, op normale vaste tijden. Ze moeten bedrijfskleding aan. Ze spreken elkaar aan met ‘u’ en ‘meneer Jansen’. Ook de externe relaties zijn ‘u’. Mijn auteur Piet de Vries, die ik al jaren ken? U gaat nog raar opkijken, meneer De Vries!
Sijtze Reurich
|
|
|
|
In de jaren vijftig was subsidie zeldzaam. In de jaren zestig en zeventig ging de overheid steeds meer stichtingen, verenigingen en zelfs bedrijven subsidiëren. Daarmee zette ze een premie op onverantwoord omgaan met geld. Kijk maar naar het betaalde voetbal. Dat is een bodemloze put geworden, waar steeds meer gemeenschapsgeld in verdwijnt. Op een moment dat de overheid eindelijk eens wat organisaties van het subsidie-infuus gaat loskoppelen, komt het College voor Zorgverzekeringen met een briljant idee. Onderzoek heeft ‘aangetoond’ dat veel rokers zullen stoppen als ze een financiële prikkel krijgen. Of de overheid maar even... Laat het idee maar idee blijven. Wie stopt met roken spaart geld uit. Dat is toch al een financiële prikkel?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Terrorisme, toenemend asociaal gedrag, toenemende werkloosheid, een handelsoorlog met de Verenigde Staten, infrastructurele projecten die steevast de begroting overschrijden. Hulde aan de mensen die toch nog het hoofd koel houden en de échte problemen op de agenda zetten. Zoals onze ministers Balkenende en Donner. Juist ja: satire op ons Koninklijk Huis, dat is pas een probleem...
Of neem de gemeente Groningen. Het personeel van een kapsalon rijdt op fietsen met het bedrijfslogo. Dat is niet erg, als ze die fietsen maar niet zouden stallen bij hun werkplek. Dat is namelijk een zone waar geen reclame mag worden gemaakt. En dat bedrijfslogo is – juist ja! Hulde aan de gemeente Groningen, die ons daarvoor behoedt!
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Er leek een leuk berichtje in te zitten. Deurwaarder Bouwhuis in Hoorn moest op last van de Belastingdienst zijn inboedel laten veilen. Wat zou daar achter zitten? Zijn we met z’n allen zo in het slop geraakt dat zelfs een deurwaarder geen geld meer binnenkrijgt?
Nader onderzoek levert een ontnuchterende conclusie op. Die deurwaarder dreigt juist aan zijn eigen succes ten onder te gaan. Zijn omzet groeit zo hard dat zijn administratie het niet kan bijbenen. De Belastingdienst accepteert dat niet. Ook de administratie van een deurwaarder moet kloppen.
Grappig is het wel. Een kantoor dat mensen aanpakt die niet met geld kunnen omgaan, maar dat zelf ook moeilijk vindt.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Die normen en waarden waar het kabinet over wil discussiëren – waarom gaat het eigenlijk vooral over de normen en waarden van de burgers, soms over die van het bedrijfsleven, maar nooit eens over die van de overheid?
Als de Hoge Raad zegt dat de aankoop van een deelneming aftrekbaar is, dan mag de overheid natuurlijk een eind maken aan die aftrekbaarheid. Maar mag ze meteen ook alle genoten aftrek terugvorderen?
Als telefoonwinkels te goeder trouw denken dat ze mobieltjes mogen weggeven, dan mag de overheid best vertellen dat ze daarover voortaan een BTW-heffing krijgen. Maar mag die overheid ook over vijf jaar BTW gaan naheffen?
Mag dat ook mee in de discussie?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Sommige overheidsinstanties mogen niets. Scholen bijvoorbeeld. Een school hoeft maar één afwijkend geluidje te laten horen (dat ze van Turks een verplicht vak wil maken bijvoorbeeld) en de politici roepen om het hardst dat dit toch echt niet kan.
Andere overheidsinstanties mogen alles. Gemeenten bijvoorbeeld. Deventer vergokte miljoenen op de Optiebeurs. Nijmegen stortte illegaal vervuilde grond. Verschillende gemeenten steken in strijd met EU‑richtlijnen miljoenen in de plaatselijke voetbalclub. Gemeenten verhogen ongelimiteerd hun onroerendezaakbelasting. Den Haag laat ze hun gang gaan.
Ik heb geen kinderen, maar als ik ze had, mochten ze best Turks leren. Die kennis is nooit weg. Maar het geld dat bijvoorbeeld Arnhem stort in de bodemloze put van Vitesse – dat is definitief en onherroepelijk weg.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Werknemers van de Friesland Zorgverzekeraar in Leeuwarden kunnen een koffiezetapparaat of friteuse winnen als ze naar hun werk fietsen. De verzekeraar heeft 170 fietsen van werknemers voorzien van zenders en de woon-werkafstand van de eigenaar in de computer ingebracht. Iedere keer dat de werknemer zijn fiets in het fietsenhok stalt of daar weghaalt, activeert hij een sensor. De elektronische prikklok – pardon, het elektronische registratiesysteem rekent uit hoeveel kilometers hij maakt. Heeft hij daarmee voldoende spaarpunten verzameld, dan mag hij een apparaat uitzoeken of de tegenwaarde in geld laten overmaken naar een goed doel.
Jammer trouwens als hij om de hoek woont. Ook jammer: wedden dat de Belastingdienst het apparaat als loon in natura ziet en loonbelasting en sociale premies gaat navorderen?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Mijn naaste collega werkt voor een project dat wat populairder is dan het mijne. Dat is te merken aan haar elektronische postbus. Ze kan een lichaamsdeel laten verlengen dat ze niet eens heeft. Ze mag online Viagra, Valium en Prozac bestellen. Wil ze een schuldsanering of een voordelige hypotheek – geen probleem. Ik krijg dat soort mailtjes nauwelijks.
Sinds kort mogen die mailtjes niet meer. Maar bij wie moet ze klagen als ze toch blijven komen? Bij de Opta, zegt de wet. Intussen heeft de Opta nauwelijks expertise in spam en krijgt ze hiervoor ook geen extra budget... Er bestaat een Stichting Spamvrij, die zich bezighoudt met spambestrijding, maar die krijgt geen officiële taak en zelfs niet eens subsidie.
Kortom: wel een wet, geen naleving.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Iedere topmanager weet het precies. In het buitenland kan hij veel meer verdienen. Maar over welk buitenland heeft hij het? Niet over Duitsland in elk geval. Daar beklagen topmanagers zich namelijk net zo hard over hun salaris, dat in internationaal perspectief zo laag is... Hij zal het ook wel niet hebben over Polen of Letland. Wedden dat hij zich alleen spiegelt aan het handjevol landen waar topmanagers nog meer verdienen dan hier?
Trouwens, hoeveel Nederlandse managers vertrekken er eigenlijk naar dat idyllische buitenland? Een voorbeeld: Karel Aalbers! Geniale en visionaire bestuurder van Vitesse, weggewerkt door visieloze boekhouders. Zit nog steeds in Eerbeek daarover te mokken. Die had toch allang voorzitter moeten zijn van Real Madrid of Bayern München?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Op de VNO-NCW-bijeenkomst waar ik onlangs te gast was, had iedereen wel iets aan te merken op de gemeenten. Ze zijn traag. Ze leggen zinloze en soms tegenstrijdige regels op. Ze zijn heel weinig coöperatief als je daardoor problemen krijgt. Ze vragen heel veel geld voor heel weinig service.
Ik voelde me helemaal thuis. Ik heb ooit een bezwaarschrift ingediend tegen een gemeente. Dat is geen gelijkwaardige tegenstander. Zelf één dag te laat? Bezwaarschrift in de prullenbak! De gemeente een halfjaar te laat? Staat geen enkele sanctie op.
Een schadevergoeding voor iedere week dat de gemeente te laat is, is dat geen goed idee? Of zijn regels er soms alleen voor bedrijven en burgers, niet voor de overheid?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Bij de opzet van ons stelsel van sociale zekerheid zijn twee fundamentele fouten gemaakt. De eerste was de inrichting als omslagstelsel. De tweede was de fiscalisering van de premies. Zonder fiscalisering was de WAO nooit uit de hand gelopen. Is er een fonds, dan kan het totaal aan uitkeringen nooit hoger worden dan dat fonds. Meer uitkeringen betekent dan lagere uitkeringen. De WAO verliest zijn functie als opgepoetste WW.
Zelf liep ik 25 jaar geleden al te roepen dat het omslagstelsel niet te handhaven was en vervangen moest worden door een individuele spaarregeling. Wat ik daar al niet op te horen heb gekregen... Ik ben zelfs voor fascist uitgemaakt. Maar ik krijg gelijk! Die individuele regeling komt eraan.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Laat hem even op u inwerken, deze fraaie volzin uit een arrest van het Hof in ’s-Gravenhage. ‘Het Hof oordeelt met betrekking tot deze vaststelling dat de inning van belastinggelden een zo zwaarwegend belang vertegenwoordigt dat die belangen slechts in uitzonderingsgevallen zullen moeten wijken voor de mogelijk zeer aanzienlijke belangen van belastingschuldigen.’
Zoals Karl Marx al zei: ‘Het maatschappelijk zijn bepaalt het bewustzijn.’ Bent u belastingambtenaar, dan hangt deze uitspraak waarschijnlijk vanavond al in een gouden lijstje boven uw open haard. Bent u iets anders, dan plaatst u er kanttekeningen bij en denkt u bij uzelf dat uw belang toch wel heel aanzienlijk is.
Ik heb de uitspraak zojuist uitgeprint en op het prikbord gehangen. Mijn collega’s vonden het maar matig.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Gemiddelde stijging in 2004: OZB woningen 4,1 procent; OZB niet-woningen 4,3 procent; rioolrecht 6,7 procent; reinigingsheffing 4,9 procent; precariorecht terras 12,5 procent; toeristenbelasting 8,8 procent; bouwleges 37 procent.
Kortom, de gemeenten proberen hun inkomsten flink op te schroeven. Intussen staan de lonen op de nullijn en kampen veel ondernemingen, vooral die in de horecasector, met een dalende omzet.
Langzamerhand loopt iedereen te hoop tegen het graaigedrag van de gemeenten: vakbonden, werkgevers, de Consumentenbond, de Vereniging Eigen Huis... De grote afwezige in dit koor: de politiek. Alleen de PvdA laat zich horen en die stelt zich hartstochtelijk achter de gemeenten op. De rest houdt zich muisstil.
Maar u krijgt een gekozen burgemeester en een ander kiesstelsel. Dat vindt u immers veel belangrijker? Toch?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Laatst zat ik met mijn vrouw te brainstormen over slechte managers. Zij heeft een paar fraaie exemplaren zien passeren. Zoals de chef die leiding gaf aan een groep in Oss en een groep in Boxmeer en daarvoor drie keer per dag op en neer reed tussen die plaatsen.
Daarboven stond dan de directeur. Haar eerste directeur bracht de post rond en gaf de plantjes water. Daarmee richtte hij weinig kwaads aan. Weinig goeds ook. Maar wat dacht u van een van zijn opvolgers? Die viste rekeningen uit de post, tekende ze en gaf ze aan de administrateur, zonder de geadresseerde van de rekening te raadplegen. Hoeveel foutieve, dubbele en spookfacturen zouden er zo zijn doorgeslipt?
De volgende keer iets over mijn managers!
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Zoals beloofd, iets over managers die ik zelf heb meegemaakt. Manager 1 had een zwak voor een wanpresterende leverancier en hield die steeds de hand boven het hoofd. Een andere drukkerij, een die zich wél aan planningen en zetinstructies hield, was onbespreekbaar. Manager is hier inmiddels weg, drukkerij geliquideerd...
Manager 2 had ook een favoriet: een project dat niet te duur mocht worden. Haar medewerkers moesten een deel van de daaraan bestede uren op een ander project boeken. Op een kwade dag vroeg haar chef waarom dat project zoveel tijd kostte...
Met manager 3 hoorde ik samen te werken. Lastig, want hij zat permanent elders te vergaderen. Als ik dan zelf maar een beslissing nam, kreeg ik achteraf steevast het verwijt: ‘Waarom heb je dat niet overlegd?’
Sijtze Reurich
|
|
|
|
In de twee vorige nummers heb ik u vergast op wat anekdotes over slechte managers. Wat hebben die mensen gemeen? Eén kenmerk springt eruit: ze houden zich bezig met detailkwesties en de korte termijn in plaats van met de grote lijnen en de lange termijn. Ze zijn helemaal gefixeerd op hun particuliere hobby en vragen zich geen moment af of die wel spoort met het bedrijfsbelang.
Wat kenmerkt de goede manager? Ik denk vooral dit: je merkt weinig van hem. Tot er een beslissing nodig is. Dan treedt hij even op de voorgrond en hakt een knoop door. Daarna laat hij de dagelijkse zaken weer met een gerust hart over aan zijn staf. Die zijn immers enthousiast en competent? Daarop heeft hij ze geselecteerd.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Het dagblad Trouw publiceerde ooit een strip met een kroegbaas en zijn barman. Kroegbaas, bezig met een kruiswoordraadsel: ‘Een woord van vijf letters voor een lastig en vervelend iemand.’ Barman: ‘K-l-a-n-t!’ Kroegbaas: ‘Bingo!’
Overdrijft die striptekenaar?
Laatst kwam ik ineens op een idee. Als je een video- of DVD-recorder nu eens uitrust met een knop waarmee je gewoon opneemt wat je op je tv-scherm ziet? Ongeacht of dat nu een video of een tv-programma is. Ziet u de reclamecampagne al voor u? ‘De eerste gebruiksvriendelijke DVD-recorder! Nu met WYSIWYG-knop!’ *
Vol verwachting stuurde ik mijn idee eerst naar Sony Nederland. Geen antwoord... Toen naar Philips. Geen antwoord...
En wat doet ú als een klant met een idee komt?
Sijtze Reurich
* What You See Is What You Get |
|
|
|
Wist u al dat het ministerie van VROM een reeks circulaires heeft vervangen door één simpel Besluit externe veiligheid inrichtingen?
Hier is artikel 3:
‘De inrichtingen, bedoeld in artikel 4, zesde lid, van het besluit, en de gevallen, bedoeld in artikel 5, vierde lid, van het besluit, waarvoor het plaatsgebonden risico, in afwijking van artikel 4, vijfde lid, onderscheidenlijk artikel 5, derde lid, van het besluit, mag worden berekend, zijn de inrichtingen, bedoeld in artikel 4, vijfde lid, onderdeel b, van het besluit, onderscheidenlijk de besluiten, bedoeld in artikel 5, eerste en tweede lid, van het besluit, voorzover die besluiten betrekking hebben op een gebied dat geheel of gedeeltelijk ligt binnen het invloedsgebied van een inrichting als bedoeld in artikel 4, vijfde lid, onderdeel b, van het besluit.’
Fijn hè, dat het nu zo simpel is!
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Dinsdag. Ik lees in Exposé, een blad voor belastingadviseurs, een interview met de fiscalist Jan Schouten: ‘Moet de overheid ons nu echt zulke gedetailleerde regels opleggen? Moet echt elk voordeeltje, hoe klein ook, belast worden? (...) Financiën wil alles beheersen.’
Donderdag. Ik krijg een persbericht van Financiën onder ogen: ‘Verlaagd BTW-tarief voor optreden door videojockeys’. Goed nieuws voor de VJ. Financiën beschouwt hem als uitvoerend kunstenaar, die het verlaagde BTW-tarief van 6 procent mag berekenen. Onder voorwaarden natuurlijk. Hij treedt niet ondersteunend op voor andere artiesten, maar verzorgt een eigen optreden. Tijdens zijn optredens bewerkt hij zijn beeldmateriaal live. En hij treedt regelmatig op voor meer dan 750 bezoekers.
Ik begin te begrijpen wat Schouten bedoelt...
Sijtze Reurich
|
|
|
|
De Belastingdienst is creatief, dat weten we allemaal. Maar ook sommige belastingplichtigen kunnen er wat van. Zoals dat bedrijf dat op 16 december voor het Hof in Arnhem verscheen. Een BTW-schuld was wel als verplichting in de jaarrekening opgenomen, maar nooit betaald. Toen het bedrijf een naheffing met boete kreeg, wees het op zijn jaarrekening. Daar stond toch dat het nog wat moest betalen? Die vermelding kwam er toch zeker op neer dat het bedrijf alsnog aangifte had gedaan? Eigenlijk was toch de inkeerregeling van toepassing, de regeling voor mensen die spijt krijgen en alsnog aangifte doen?
Het Hof trapte er niet in. Je moet ook niet creatiever willen zijn dan de Belastingdienst. Dat loopt meestal verkeerd af.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
De Imperial Tobacco Group (het bedrijf van Van Melle en Drum) wil 60 van de 310 werknemers in de vestiging Joure ontslaan. Natuurlijk, massaontslagen komen vaker voor; zoiets is helaas niets bijzonders. Wel bijzonder is het argument dat de directie hanteert: het is acceptabel om personeel de WW in te sturen, per slot van rekening betalen werkgevers ook WW-premie.
Zo’n argumentatie opent ongekende perspectieven. Het is acceptabel om je bedrijf in de fik te steken, want per slot van rekening betaal je de premies van de opstalverzekering. Het is acceptabel om je auto in de prak te rijden. Per slot van rekening betaal je voor de all-riskverzeking. (Huiswerkopdracht: verzin er zelf nog tien bij.)
IJzersterke argumentatie, toch?
Sijtze Reurich
|
|
|
|
‘Belastingontduikers in de Zuid-Indiase stad Rajahmundry worden sinds een week getrakteerd op stevige drummuziek. De stad in de staat Andhra Pradesh heeft er genoeg van inwoners herhaaldelijk te moeten verzoeken hun achterstallige betalingen te doen. De belastingdienst heeft tien drummers ingezet die net zo lang lawaai maken voor de deuren van de belastingontduikers tot ze uit schaamte en met hoofdpijn hun huis uit komen.’
Het heeft wel wat, natuurlijk. Weer eens wat anders dan een deurwaarder.
Maar stelt u zich eens voor: u woont in Rajahmundry. Uw buurman ontduikt de belastingen. Maar uw buurman is dan ook nog eens stok- en stokdoof...
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Zo’n zes jaar houd ik mij nu bezig met belastingrecht en nog steeds overvalt mij regelmatig een gevoel van verbijstering. Verbijstering bij de gedachtespinsels van de wetgever: hoe krijgen ze het bij elkaar verzonnen... Verbijstering ook bij de creativiteit van de belastingplichtigen: waar halen ze het lef vandaan… Alleen de rechtspraak, daar heb ik vertrouwen in.
Neem nu die docent belastingrecht die de boeken die hij gratis van een uitgever kreeg opvoerde als beroepsonkosten. Dat maakte een belastinginspecteur wakker, die met een naheffingsaanslag kwam. Die boeken waren loon in natura.
De Hoge Raad veegde de vloer aan met twee foute ideeën. De docent was niet in dienst bij de uitgeverij, dus die boeken waren géén loon in natura. En uitgaven die je niet maakt, kun je ook niet aftrekken.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Randstad liet onderzoek verrichten naar de mening van de Nederlandse werknemer over de bedrijfskantine. Wat blijkt? Driekwart van de werknemers vindt dat kroketten en frikadellen mogen worden vervangen door salades en bruinbrood met gezond beleg. Hier ligt een belangrijke taak voor de werkgever, vindt 82 procent.
Maar – als kroketten, patat en frikadellen zo impopulair zijn, waarom staan ze dan op het menu? Als de kantine er steevast mee blijft zitten, stopt ze de verkoop. Wat dat betreft is ze net een bedrijf.
Zou het misschien zo zijn dat veel werknemers die zich regelmatig bezondigen aan een vette hap, hopen dat hun werkgever daar een eind aan maakt? Die moet er maar voor zorgen dat ze alleen nog maar rauwkost of een broodje gezond kunnen krijgen. Dat is stukken makkelijker dan die kroket te laten liggen...
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Parbleu, die Donner. Kwam die even met een creatief idee tijdens een lezing in Kerkrade! We zeggen gewoon tegen de werknemers dat ze de tijd die ze in de file doorbrengen, kunnen aftrekken van hun werktijd. Dan gaan de werkgevers wel een creatieve oplossing zoeken voor het mobiliteitsprobleem.
Met andere woorden: de overheid heeft zelf geen creatieve oplossing, maar is net creatief genoeg om het probleem op het bordje van een ander te schuiven. Daarmee wordt die ander dan geprikkeld om die creatieve oplossing zelf te verzinnen.
Als we winkeldiefstal nu eens uit het wetboek van strafrecht halen? Dat prikkelt de winkeliers om zelf een creatieve oplossing te zoeken voor het probleem.
Als we de minister van Justitie nu eens naar huis sturen? Er is vast wel een creatievere geest te vinden.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Het is een bekend thema in de literatuur: de man die verschrikkelijk zijn best doet, maar om een of andere reden pakt alles wat hij doet verkeerd uit. Bovendien krijgt hij altijd overal de schuld van. Het kabinet-Balkenende II begint steeds meer op die man te lijken.
Kijk maar naar het idee van staatssecretaris Wijn om een gouden handdruk te gaan belasten als die te veel lijkt op een VUT-uitkering. Niemand was hem dankbaar: de vakbonden niet, de werkgevers niet en zelfs de Tweede Kamer niet.
Het is niet voor het eerst dat het kabinet erin slaagt zowel werkgevers als werknemers in de gordijnen te jagen. Toch heeft dat één voordeel: Jongerius en Wientjes, de nieuwe voorzitters van FNV en VNO-NCW, hebben meteen al een goede verstandhouding.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Een ambtenaar maakt regels. Daar is hij nu eenmaal voor ingehuurd.
Toch proberen we de laatste jaren voorzichtig de ambtenaren het regels maken af te leren. Het is een moeizaam proces en het vordert langzaam. Maar de eerste succesjes zijn er. Wie kritiek heeft op een overheidsmaatregel, hoeft bijvoorbeeld maar te roepen: ‘Maar dat vergroot de regeldruk’ en hij wordt direct serieus genomen. Dat is ook winst, jazeker.
In Europa, daar heb je nog ouderwetse ambtenaren. Die zien dat er wel eens een werknemer blootstaat aan zonlicht. Dat is een onhoudbare situatie, dat moet geregeld worden! Zijn werkgever moet dagelijks een risicorapport opmaken over het niveau van UV-straling waaraan de werknemer die dag blootstaat. Zijn er risico's, dan moet hij de werknemer daartegen beschermen.
Het wordt tijd voor een stukje Holland-promotie. Molens, klompen en minder regels.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Hoeveel zou ik er al gezien hebben? Berichtjes dat het Amerikaanse softwarebedrijf Zus onderzoeksbureau Zo iets heeft laten uitzoeken. Er komt altijd iets uit dat Zus graag hoort. Zus maakt een antivirusprogramma en Zo ontdekt dat er steeds meer virussen circuleren. Zus maakt een spamfilter en Zo laat zien dat spam een dure grap is. En nu blijkt uit een onderzoek dat werknemers steeds meer privé internetten in werktijd. Wat maakt de opdrachtgever? Precies, software die het surfgedrag van werknemers in de gaten houdt.
Ik weet een goed vervolgonderzoek. Hoeveel tijd vermorst een modale medewerker eigenlijk door toedoen van zijn chef? Weet u nog, die vergadering van drie uur, die u helemaal uit moest zitten, ook al waren maar vijf minuten relevant?
Maar ja, daar maken ze geen software tegen, dus zo'n onderzoek komt er niet.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
De gemeenten proberen hardnekkig iedereen te mobiliseren om het gebruikersdeel van de onroerendezaakbelasting te behouden. Iedereen, behalve dan hun inwoners. Verwachten ze daar soms geen solidariteit van?
De gemeenten zouden zich ook wat constructiever kunnen opstellen. Afwentelen op de burgers kan straks niet meer, dus kijk maar eens of het niet efficiënter kan. Hier zijn wat suggesties. Gratis!
Eén. Moet er echt zoveel geld naar de plaatselijke profvoetbalclub? Wordt het niet eens tijd dat die club leert met geld om te gaan?
Twee. Heeft het echt zin nóg meer kantoorruimte te bouwen terwijl er in de gemeente al zo veel kantoren leeg staan?
Drie. Waarom vijf, zes grote infrastructurele projecten tegelijk? Is het niet veel efficiënter om ze één voor één af te handelen? Het verkeer, het tijdpad, de kosten – alles is veel beter beheersbaar.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Cabaretiers, hebben we ze nog nodig? Het echte leven is toch al absurd genoeg? Neem minister Peijs, die in een tijd dat iedereen praat over minder regelgeving, met een wetsontwerp durft te komen dat losse voorwerpen in de auto verbiedt. Bij een noodstop vallen al die voorwerpen over je heen, net zoals iedereen nu over Peijs heen viel. Peijs maakte zelf een noodstop en trok het wetsontwerp in. Haar excuus? ‘Ik had het niet gelezen en dacht dat het over iets anders ging.’ Bedrijfsongevalletje, nietwaar? Kan gebeuren dat je zo'n wetsontwerp, dat je straks moet verdedigen, niet leest...
Toch – geef mij maar een echte cabaretier. Wim Kan bijvoorbeeld. Die zei ooit: ‘Dit was een doe-het-zelf-kabinet. Vroeger maakte ik de ministers nog wel eens belachelijk. Deden ze nou allemaal zelf.’
Sijtze Reurich
|
|
|
|
De eindredacteur van dit blad is met zwangerschapsverlof, en ik neem tijdelijk haar functie waar. Terug van weggeweest! Tussen 2001 en 2005, toen nog in dienst bij Kluwer, deed ik F&A Actueel ook.
Het blad is er nog en de problemen van toen ook nog. Bijvoorbeeld de vraag: hoe ver mag de overheid gaan om gewenst gedrag af te dwingen? In 2005 was er een minister van Verkeer en Waterstaat die de automobilisten wilde verbieden dingen op de hoedenplank te leggen. Dat idee haalde het niet.
En nu stelt een ambtenaar bij de gemeente Utrecht voor de hondenbelasting voor reuen hoger te maken dan voor teven. Reuen plassen namelijk vaker tegen lantarenpalen, en die gaan daarvan roesten.
Wat zijn de consequenties? Meer gemeentelijke administratie, plus extra controles omdat eigenaars hun reu gaan opgeven als teef. Waarschijnlijk kost het meer dan het opbrengt. Van een onderzoek naar coatings voor lantarenpalen leert een hondenbezitter niets, maar het verdient zichzelf wel terug...
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Een machtsevenwicht kun je het best vergelijken met een ouderwetse weegschaal. Twee schalen, en dan eens daalt de linker-, dan weer de rechterschaal.
De relatie tussen gemeente en belastingbetaler is een machtsevenwicht. Balkenende-II schafte de onroerendezaakbelasting voor huurders af. Wat er nog aan OZB overbleef, werd aan een maximum gebonden. Toen sloeg de schaal door naar de belastingbetaler.
Momenteel zitten de gemeenten stevig beneden. Balkenende-IV schafte het maximum weer af. Ook de Hoge Raad hielp een handje met twee arresten. Het eerste is behandeld in het nummer van 10 april. Een gemeente mag een klein winstje maken op een heffing. Op 14 augustus 2009 bepaalde de Hoge Raad bovendien dat een gemeente de bouwleges mag vaststellen op een vast percentage van de bouwsom. Daarbij geldt geen maximum.
En nu maar geduldig afwachten tot de schaal van de belastingbetaler weer daalt.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Het middenstandsdiploma. Iedereen weet wat ik bedoel. Eigenlijk is dat vreemd, want toen het begin 2001 werd afgeschaft, heette het al jaren ‘diploma AOV’ (Algemene OndernemersVaardigheden). In elk geval: vele generaties aankomende ondernemers hebben zitten zwoegen om dit felbegeerde papiertje te halen. Ineens, van de ene op de andere dag, was het niet meer nodig. Een paar brancheverenigingen protesteerden, maar vergeefs. Op het internet staan twee pleidooien voor herinvoering. Verder lijkt niemand het te missen.
Nu lees ik dat de regering overweegt het urencriterium af te schaffen. Het urencriterium is een eis aan zelfstandigen. Ze moeten per jaar minstens 1225 uur aan hun bedrijf besteden. Daar zijn heel wat rechtszaken over gevoerd! En straks is het – gewoon weg, net als het middenstandsdiploma.
Toch ligt het net even anders. Neemt iemand het op voor het urencriterium? Wil straks iemand het terug? Dat zie ik niet gebeuren.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Sinds 1 oktober kan iedereen die door de overheid niet binnen de vereiste termijnen wordt geholpen, een dwangsom eisen.
Nu kon dat al, en het gebeurde in de praktijk ook. Maar het baanbrekende van de nieuwe regeling is dat de klager voor de dwangsom niet naar de rechter hoeft te lopen, maar daarvoor gewoon een formulier kan invullen. Makkelijker kan niet.
Ik ben heel benieuwd of het gaat helpen. Bij de overheid heerst een parafencultuur. Onder ieder stuk horen de vereiste parafen te staan, die in oplopende volgorde van rang geplaatst moeten worden. Dat kost tijd. Moet het vlugger, dan moet de organisatie anders, en in veel gevallen ook de mentaliteit. Per slot van rekening merken de parafenzetters zelf weinig van de dwangsom. Misschien helpt het als de dwangsommen op de resultatenrekening niet worden weggemoffeld, maar expliciet worden vermeld onder de post ‘Dwangsommen’.
Sijtze Reurich
|
|
|
|
Een krantenberichtje (Trouw, 6-11-2009).
‘De douane controleert sinds gisteravond in de grensstreek extra op mensen die met zwart geld de grens over komen. Hiervoor worden onder meer geldhonden ingezet.’
Wat moet ik me daar nu bij voorstellen? Iets als dit?
Douanier D houdt in gezelschap van geldhond G zwartspaarder Z aan.
D: ‘Zo, meneer, waar komt u vandaan als ik vragen mag?’
Z: ‘Uit Liechtenstein, meneer.’
D: ‘Zo, uit Liechtenstein. Mag mijn hond dan even aan uw auto ruiken?’
Z (wat chagrijnig): ‘Ja hoor. Ga uw gang.’
G: ‘Woef! Woef!’
D: ‘Zo, meneer. Wilt u de kofferbak even openmaken?’
Z doet met gezicht op onweer de kofferbak open.
D: ‘Zo, meneer, dat is interessant. Maar liefst een miljoen euro’s in uw kofferbak. En hoe komt u daar aan, als ik vragen mag?’
Z: ‘Ik heb in Liechtenstein mijn Rembrandt verkocht.’
D: ‘Wel, wel, dat is interessant. Weet u dat wel zeker? Hebt u echt niet toevallig uw Liechtensteinse bankrekening leeggehaald?’
Sijtze Reurich
|
|
|
|